In de negentiende eeuw was de Amsterdamse dierentuin Artis hét culturele centrum van de stad. Bezoekers slenterden door de dierentuin zelf, het natuurhistorisch museum of het etnografisch museum. En ze bezochten er concerten van de belangrijkste orkesten uit die tijd in de exclusieve zoölogische sociëteit. De gegoede burgerij cultiveerde natuurhistorische kennis in een poging om een cultureel-wetenschappelijke samenleving te creeëren die moest uitstralen op de natie en haar hoofdstad.
Donna C. Mehos beschrijft op zeer boeiende wijze de bijna aanstellerige deftigheid en exclusiviteit van Artis in de negentiende eeuw, die overigens kenmerkend is voor alle Europese dierentuinen in die tijd. Ze gaat op zoek naar de rol van de wetenschap in de ontwikkeling van de Nederlandse culturele identiteit in een periode van natievorming en koloniale expansiedrift.