Aids, genetische manipulatie, stamceltransplantaties…. In een onzekere samenleving als de onze kan wetenschap niet altijd meer een afdoende antwoord bieden voor deze controverses. Ook het internationaal debat over het gebruik van genetica in verzekeringen is tot op heden speculatief en abstract. Dat is niet altijd vruchtbaar als het gaat om het bedenken van oplossingen.
Van Hoywegen zoekt in Making Risks. Travels in Life Insurance and Genetics naar een oplossing. In een poging nieuwe openingen te creëeren, vertrekt zij vanuit een empirisch-sociologische invalshoek, door de verzekeringswereld van binnenuit te bestuderen. Centraal staat de vraag hoe verzekeraars tot risicobepalingen komen en hoe criteria voor ‘normale’ of ‘abnormale’ risico’s worden gedefinieerd. Van Hoywegen kijkt naar de experimenten en evenwichtsoefeningen die verzekeraars uitvoeren om tot een bepaald keuringsbeleid te komen, als een werk van trial and error. Wie risicoselectie als constructiewerk ziet, creëert ruimte voor onderhandeling, verandering en het stimuleren van leerprocessen. Experimenteel leren en daarmee risico’s nemen, lijkt een oplossing om in verzekeringen om te gaan met de onzekerheden van genetica. Het boek voorziet in empirische argumenten voor een nieuw beleidsperspectief.