Er is een heftige maatschappelijke discussie gaande over de ‘jeugd van tegenwoordig’ en de opvoeding die deze krijgt. Problemen van kinderen worden steeds minder gezien als horend bij een (soms moeizaam) proces van opgroeien en opvoeden, en steeds meer als een signaal dat professionals moeten optreden en zo nodig ingrijpen. Zo ontstaat een toenemende ‘export’ van kinderen uit hun gewone leefsituatie naar professionele behandelcontexten. Ongeveer één op de zeven kinderen heeft op dit moment een indicatie voor speciale zorg, speciaal onderwijs of hulp in een justitieel kader. De verwachting is dat deze pedagogische professionals kinderen en/of ouders ‘repareren’, zodat het opgroeien en opvoeden daarna ongestoord kan verlopen. Deze ontwikkeling zal hier kritisch geëvalueerd worden door haar te plaatsten tegen de achtergrond van empirische kennis over opvoedingsprocessen en effectieve opvoedingsondersteuning. Tot slot zal beschreven worden welke implicaties deze analyse heeft voor de rol van de (opleiding van) beroepsbeoefenaren in het pedagogische werkveld.