In heel Europa eisen afscheidingsbewegingen meer autonomie, verwijzend naar de culturele en historische achtergrond en de eisen van de bevolking. Op sommige plaatsen wordt geweld gebruikt om druk uit te kunnen oefenen en in vele landen in Europa staan de regionale minderheden prominent op de politieke agenda's.

De afgelopen decennia zijn hierdoor in veel landen regionale regeringen en parlementen gevormd. Het gebeurde om tegemoet te komen aan dergelijke eisen, maar gebeurde vooral met het oog op het overbodig maken van afscheidingsbewegingen en de bijbehorende onrust. In landen waar men niet over ging tot regionalisatie blijkt men te bang voor fragmentatie en zelfs het uiteenvallen van de landen als er voor meer regionalisatie wordt gekozen.

Regionalism after Regionalisation concentreert zich op drie landen, Spanje, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, en drie regionale casestudies, namelijk Galicië, Bretagne en Wales. Dit boek biedt hiermee een analyse van de ontwikkeling van de politieke na regionalisatie. Tevens onderzoekt het de manieren waarop de regionalisering van invloed is op de institutionalisering van een regio en de oprichting van regionale identiteiten. Ten slotte legt de auteur uit hoe de invoering van een regionale overheid met bijbehorende verkiezingen de claims om regionale autonomie verandert.